Gedroogde roos (column)
De rode roos brak decennia geleden in de knop. Verwelkt en slap hangt hij al tientallen jaren te treuren. Binnenkort kunnen we hem als droogbloem bijzetten in een gedenkalbum. De klap die de Partij van de Arbeid kreeg bij de kamerverkiezingen komen we niet meer te boven. Dat deze dag komen zou, zagen ik en vele anderen al heel lang aankomen.
Je kunt het je niet voorstellen hoe rood Winterswijk ooit was. Het halve dorp stemde PvdA. De zevende partij zijn we nu. Een paar jaar geleden zette ik de cijfers op een rijtje. Onderverdeeld in decennia – gebruikmakend van lokale uitslagen van alle verkiezingen. Elk decennium werd het in Winterswijk een beetje minder. Van 1940 tot en met 1949 behaalde de PvdA in Winterswijk 51,3 (!) procent van de stemmen. In de jaren 1970 was dat nog 42 procent tegen 37,1 procent in de jaren 1980. Van 2000 tot en met 2009: 26,5 procent. En dit decennium, tot en met vorige week, 15,8 procent. Het lijdt geen twijfel dat het gemiddelde percentage verder zakt. Dit gebeurt immers al consequent vanaf de 1940s.
Mijn zoon van 20 analyseerde de dag voor de Kamerverkiezingen: “Pap, die naam hè. Partij van de Arbeid. Arbeid, dat vind ik zo’n ouderwets woord.” Ouderwets, hij heeft gelijk. Want wie zijn de arbeiders van nu? Zorgwerkers met lage loontjes? Flexwerkers in grote onzekerheid? Politieagenten met kleine salarissen? Schoonmakers? Illegale vluchtelingen? Uitkeringsgerechtigden die nauwelijks kunnen rondkomen? Nee, arbeiders voelen ze zich misschien niet. Maar er zijn nog genoeg belangen om voor te knokken in de politiek. Natuurlijk, de rode roos kan als droogbloem het museum in. Wij sociaaldemocraten moeten een aansprekende nieuwe bloem kweken op de voedingsbodem van onderlinge solidariteit.
Ubel Zuiderveld, raadslid PvdA
Email: [email protected]
